Mið-Hvoll Sumarhús

Fjall (340 m y.s.) vestan Víkur í Mýrdal. Reynisfjall er úr móbergi með basaltbeltum og gengur í sjó fram. Hamrarnir eru þverhníptir en víða grónir hvönn og öðrum þroskamiklum gróðri.

Upp á Reynisfjall liggur akvegur sem hernámsliðið gerði upphaflega á heimsstyrjaldarárunum en var endurbættur seinna. Hann mun vera einn brattasti fjallvegur á Íslandi. Á Reynisfjalli var starfrækt lóranstöð um skeið. Sunnan í Reynisfjalli að vestan eru sérkennilegar stuðlabergsmyndanir og hellar, Hálsanefshellir. Ekið er að þeim suður Reynishverfi.

Skógar eru með elstu kirkjustöðum á landinu. Þar hefur kirkja staðið frá því um 1100 en hennar er fyrst getið í Kirknaskrá Páls Jónssonar biskups frá aldamótunum 1200.

Kirkja hélst í Skógum allt til ársins 1890 en þá voru síðustu bændakirkjurnar í Steinum og Skógum lagðar niður enda voru þær baggi á ábúendum því að það var á þeirra ábyrgð og efnahag að halda þeim við. Síðasta kirkjan í Skógum var lítil og hrörleg timburkirkja.

Skógar fengu svo aftur þann merka sess að eiga kirkju þegar Þórður Tómasson safnstjóri og fræðimaður í Skógum lét gamlan draum sinn og annarra rætast og reist var kirkja við Byggðasafnið í Skógum. Fyrstu skóflustunguna tók séra Halldór Gunnarsson í Holti. Kirkjan var reist eftir teikningum Hjörleifs Stefánssonar en til hliðsjónar voru hafðar gamlar sveitakirkjur. Sveinn Sigurðsson frá Hvolsvelli var yfirsmiður kirkjunnar. Að utan er kirkjan reist með nýjum viðum en innsmíði að mestu gömul frá kirkju í Kálfholti frá 1879. Gluggar frá 1898 úr Grafarkirkju. Klukkur frá um 1600 og frá 1742. Allir kirkjugripir gamlir, 17. og 18. öld. Altaristafla úr Ásólfsskálakirkju (1768), ljóshjálmar úr Steinakirkju og úr Skógakirkju.

Kirkjan var vígð þann 14. júní 1998 af hr. Karli Sigurbjörnssyni biskupi.

Byggðasafnið í Skógum varðveitir menningararf Rangæinga og Vestur-Skaftfellinga í atvinnutækjum, í listiðn, í gömlum húsakosti, í bókum, í handritum og skjölum.

Í Samgöngusafninu birtist þróun samgangna og tæki á Íslandi á 19. og 20. öld. Um er að ræða safn samgöngutækja, en einnig er saga póstþjónustu, rafvæðingar og fjarskipt rakin.

Í júní 2008 opnaði Slysavarnafélagið Landsbjörg í samvinnu við Skógasafn nýja sýningu í Samgöngusafninu sem gerir áttatíu ára sögu björgunarsveitanna í landinu skil. Veitingasala og ferðamannaverslun á staðnum.

Opið daglega allt árið um kring, sjá nánar á http://www.skogasafn.is/is/

Byggða og samgöngusafnið á Skógum

GPS : 63°31´35 N 19°29´36 W

Sími : 487-8845

Skógafoss (60m) er talinn meðal fegurstu fossa landsins. Í Skógaá, ofan Skógafoss, eru a.m.k. 20 aðrir fossar, margir fallegir, og það er auðgengt meðfram ánni og gljúfrum hennar. Þrasi Þórólfsson var landnámsmaður að Skógum. Hann nam land milli Jökulsár og Kaldaklofsár og var sagður fróður og forn í lund.

Sagt er, að hann hafi fólgið gullkistu í helli bak við Skógafoss og að það glitri í gull Þrasa gegnum vatnsúðann, þegar sólin skín á fossinn. Margir hafa reynt að finna kistuna og einu sinni tókst að koma bandi á hring hennar, en aðeins hringurinn kom, þegar togað var í. Þessi hringur var notaður á kirkjuhurðina í Skógum og er nú meðal dýrgripa Skógasafns

Bær í Reynishverfi. Garðar eru syðsta býli á Íslandi. Þaðan er örstutt suður fyrir Reynisfjall og eru þar syðst í fjallinu óvenju fagurformaðar stuðlabergsmyndanir og hellisskútar, skoðunarverðir. Þangað er þó ekki fært ef hásjávað er og sjávargangur og ávallt er hætta á grjóthruni úr fjallinu.

Vestur af Görðum er eyðibýlið Hellur. Þar eru manngerðir hellar í klöppum. Meðal þeirra er Baðstofuhellir þar sem séra Jón Steingrímsson bjó fyrsta veturinn í Mýrdal. Seint á síðustu öld var þar þingstaður Hvammshreppinga um skeið.

Heimild: Íslandshandbókin útgáfa 1.0. Námsgagnastofnun 1995.

Höfði (um 110 m y.s.) með þverhníptu standbergi í sjó fram, en aflíðandi brekka er landmegin. Suður úr Dyrhólaey gengur mjór klettatangi, Tóin. Gegnum hana er gat og geta bátar siglt gegnum það þegar sjór er ládauður. Lítilli flugvél hefur verið flogið í gegnum gatið. Af Dyrhólaey er mikil útsýn. Vesturhluti hennar, Háey, er úr móbergi en austurhlutinn úr grágrýti. Talið er að Dyrhólaey hafi myndast á hlýskeiði seint á ísöld við gos í sjó og hafi gosið hagað sér líkt og Surtseyjargosið. Viti var reistur á höfðanum 1910 en endurbyggður 1927. Dyrhólaey var friðlýst 1978. Útræði var áður frá Dyrhólaey en er löngu aflagt. Komið hefur til orða að gera höfn við Dyrhólaey og hafa verið gerðar þar frumrannsóknir. Norðan og austan við eyna er allstórt lón, Dyrhólaós, útfall gegnum Eiði er austan við eyjarhornið. Þegar útfallið teppist, sem stundum verður í stórbrimum, flæðir vatn yfir engjar og þarf þá stundum að moka ósinn út. Í sjónum úti fyrir Dyrhólaey eru nokkrir klettadrangar, Dyrhóladrangar. Bæði þar og í Dyrhólaeyjarbjargi er mikið af fugli og mikið varp. Hæstur þessara dranga er Háidrangur (56 m y.s.). Hjalti Jónsson kleif hann árið 1893 og þótti sýna við það mikla dirfsku og fræknleik. Dyrhólaey er gjarnan nefnd Portland af sjómönnum og breskir togarasjómenn nefndu hana Blow Hole. Byggðin norðvestur af Dyrhólaey nefnist Dyrhólahverfi.

Brydebúð er staðsett í gamla hluta Víkurþorps, vestast í þorpinu undir bökkunum svokölluðu, ekki langt frá hrapinu og fjörunni.

Verslunarhúsið var upphaflega byggt í Vestmannaeyjum árið 1831 sem gamla Godthaabsverslun. Árið 1895 keypti J.P.T. Bryde, stórkaupmaður og grósseri, gamla verslunarhúsið, lét taka það niður og flytja sjóleiðina til Víkur.

Verslunarrekstur var óslitið í gömlu Brydebúð til ársins 1980: Brydeverslun 1895 - 1914, Þorsteinn Þorsteinsson & Co 1914 - 1926, Kaupfélag Skaftfellinga 1926 - 1980. Nánar er hægt að lesa um sögu Brydebúðar á vefsíðu þeirra hér